ลักษณะของทองคำกับการนำมาใช้ในงานทำทอง

ลักษณะของทองคำกับการนำมาใช้ในงานทำทอง

ในสมัยโบราณการพิจารณาคุณภาพของเนื้อทอง  และการตั้งราคาทองคำจะคำนวนตามคุณลักษณะของเนื้อทอง ที่มีตั้งแต่ทองเนื้อสี่ไปจนถึงทองเนื้อเก้า ซึ่งราคาก็จะแตกต่างกันไปตามมูลค่าความบริสุทธิ์ของเนื้อทอง โดยทองเนื้อเก้าจะแพงกว่าทองเนื้อสี่  เป็นต้น นอกจากนี้ยังกำหนดด้วยคุณสมบัติของเนื้อทองที่นำไปใช้งาน  หรือการนำไปแปรรูป โดยมีชื่อเรียกแตกต่างกันไปได้แก่

ทองดอกบวบ  เป็นทองคำที่มีสีเหมือนดอกบวบ  นิยมนำมาทำเป็นภาชนะต่างๆและพระพุทธรูป

ทองนพคุณ  หรือทองเนื้อเก้า เป็นทองคำแท้  ทองคำบริสุทธิ์ 
 
ทองแล่ง    เป็นทองคำที่นำมาแล่ง หรือทำเป็นเส้นลวดเล็กๆแล้วแต่จะนำไปใช้ในงานต่างๆ  เช่น  งานสาน  งานขัด  หรืองานทอ  หรือใช้ปักเครื่องนุ่งห่มที่ทำขึ้นพิเศษ  หรือทำเป็นเครื่องประดับ เช่น  สร้อยคอ  สร้อยข้อมือ  มงกุฎ  อาจใช้เป็นส่วนย่อยของเครื่องประดับชนิดต่างๆ  หรือใช้คาดรัดร้อยยอดเจดีย์ที่ห่อหุ้มปลียอดด้วยทองคำ เป็นต้น

ทองแป  คือ เหรียญทองในสมัยโบราณใช้แลกเปลี่ยนเป็นเงินตรานำมาใช้ซื้อขายแลกเปลี่ยนสินค้าตามมูลค่าได้ 
 
ทองใบ  เป็นทองคำที่ตีแผ่เป็นแผ่นบางๆความหนาขึ้นอยู่กับการนำไปใช้งาน  จากนั้นนำไปตัดเป็นชิ้นๆเพื่อนำไปพับหรือม้วน  บางครั้งก็เรียกว่า “ทองม้วน”

ทองเค  เดิมเป็นชื่อใช้เรียกทองคำเพื่อเป็นเกณฑ์วัดความบริสุทธิ์  โดยทอง  ๒๔ กะรัต หรือ ๒๔  เค  ถือเป็นทองคำแท้  ส่วนทอง ๑๔ เค  หมายถึง  ทองที่มีจำนวนเนื้อทองคำ ๑๔ กะรัต  ที่เหลือ ๑๐ กะรัตจะมีเนื้อโลหะอื่นเจือปน  ปัจจุบันคำนี้มักหมายถึง ทองที่มีเนื้อโลหะอื่นเจือปนอยู่หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า  “ทองนอก”

ทองคำเปลว  เป็นทองคำที่ตี เป็นแผ่นบางมากๆ ใช้สำหรับปิดองค์พระพุทธรูปหรือนำไปทำงานหัตถกรรมชั้นสูง เช่น  ตู้พระธรรม  งานไม้แกะสลักลาย  มีการลงรักแล้วนำทองคำเปลวไปปิด  ซึ่งเรียกกันว่า “ลงรักปิดทอง”
 
ทองรูปพรรณ คือ ทองคำที่นำมาเป็นเครื่องประดับต่างๆ  เช่น  สร้อยคอ  สร้อยข้อมือ  ต่างหู  กำไล  และแหวน 

ทองรูปพรรณนี้เองเป็นที่มาของงานทองโบราณเป็นการทำเครื่องประดับที่มีลวดลายละเอียดอ่อน  เป็นงานหัตกรรมที่ไม่ใช้เครื่องจักร ตั้งแต่การคิดลาย การรีดเส้นทอง การขึ้นรูป  การทำงานออกมาในแต่ละชิ้นต้องอาศัยความแม่นยำในการสร้างรูปทรงตามที่ได้กำหนดขึ้นมาให้เป็นไปตามนั้นให้ได้ทองโบราณจึงมักมีคุณค่าทางใจ เป็นอย่างมาก